Wanneer en hoe vaak staat op een uurwerk de kleine wijzer tegenover de grote wijzer? Is er minder wind achter een windmolen? En, zo ja, hoe veel windmolens heb je dan nodig om het aan de kust volledig windstil te krijgen en zo onze golven ‘clean’ te maken? Kruisen mieren elkaar langs links of langs rechts en kruisen mieren elkaar overal en altijd langs dezelfde kant? Is de hoogte van een berg gemeten bij laag of bij hoog tij? Hoe komt het dat vissen zo verdraagzaam zijn en met zo velen van verschillende soorten zo kort bij elkaar kunnen leven? Is er zoiets als een verkenningsmier of hoe weten deze beestjes binnen de minuut waar er iets zoets te vinden valt?

Misschien zijn het wel de eerste symptomen van te lang reizen, na vele uren op bussen, boten en vliegtuigen, staat een mens al eens stil bij zulke volledig nutteloze vragen. Niemand van jullie is waarschijnlijk geïnteresseerd in dit gezever dus geven we nog een laatste chronologisch verslagje van onze onvergetelijke reis.

Net als 4 dagen eerder was het ook nu weer vol spanning afwachten of we wel op onze volgende bestemming zouden raken. De Chileense vulkaan zorgde voor een volledig lamme ‘Sydney airport’, maar bij wonder stegen vliegtuigen weer op vanaf 2 uur voor ons vertrek naar Indonesië. Ik zal toch stilaan moeten geloven dat we daarboven één of andere engelbewaarder hebben die onze reis graag vlot laat verlopen en er waarschijnlijk stiekem mee van geniet.

Na onze ‘Syndeytrip’ is het contrast groot wanneer we door Denpasar rijden, rijstroken en verkeersregels zijn hier eerder suggestief, scooters banen zich een weg langs elke vrijgekomen meter en bedelende kinderen vullen de laatste gaatjes op.

Ons eerste hostal valt tegen, we zoeken dus snel een ander, maar ook dat, vol Australiërs die graag iedereen wakker houden, valt tegen en zo hadden we plots genoeg van het reizen. In onze surfgids vinden we een leuke surfspot, we springen de lokale bus op en worden al gauw geholpen door een vriendelijk Indonesisch vrouwtje. Ze belt ons hostal alvast, regelt een fikse korting en laat de bus onderweg nog even stoppen bij een bankautomaat. Ze brengt de hele bus op de hoogte van onze bestemming en dus roept iedereen enthousiast wanneer ze het bordje ‘surfhotel’ langs de kant van de weg opmerken. We wandelen een rustig straatje in waar kleine kinderen vrolijk beginnen zwaaien en “hello, hello” roepen en op slag kijken we weer hard uit naar het laaste deel van de reis.

Na 10 dagen vol prachtige golven in de voormiddag en veel geluier in de namiddag komt mijn broer (Tim) aan. Hoog tijd om het reistempo terug wat op te drijven dus. Met ons drieën en een stapel surfplanken vullen we een heel busje en zo gaan we op weg naar Ubud, een dorpje tussen de tempels en rijstvelden waar ook Roel ons ondertussen al opwacht. Met vieren wordt zelfs een privéchauffeur al betaalbaar en zo bezoeken we als ‘echte’ toeristen de mooiste tempels, proeven onderweg een heerlijk tasje koffie of thee en laten ons charmeren door de vele aapjes in ‘Monkey forest’. Zoals alle toeristen worden ook wij de andere toeristen beu en gaan op zoek naar minder toeristische plaatsen ( waar gaat dat eindigen?). Vanuit Padang Bai vertrekken de boten naar Lombok, maar eerst nemen we nog even de tijd om hier een prachtig strand te ontdekken en te snorkelen tussen de mooiste vissen (wat ziet dat rondzwemmen zonder steeds terug naar het oppervlak te moeten voor lucht er leuk uit).

Net als op Bali is Kuta ‘the place to be’ voor surfers, maar verder zijn er niet veel vergelijkingspunten. In Kuta Bali krioelt het van de moderne surfwinkels met moderne prijzen (en vooral ook van de luidruchtige toeristen op zoek naar het hipste feestje van de avond), terwijl Kuta Lombok zich nog niet heeft laten veroveren door de toeristen. Wanneer je even het dorp uit scootert onder wapperende palmbomen ontdek je al snel verlaten stranden aan laguneblauw water. Benieuwd hoe lang Kuta Lombok een uitvalsbasis voor de toeristen op zoek naar rust zal blijven, de bouwplannen liggen ook hier al klaar en dus is de kans groot dat alles hier binnen een aantal jaren onherkenbaar veranderd zal zijn. Na enkele leuke surfsessies, hier wordt je met een bootje gedropt bij de break en na het surfen met datzelfde bootje terug naar het land gebracht, zijn we klaar voor onze volgende bestemming. Roel is nog lang niet uitgesurft en dus trekken we met drie verder.

Aan het noordwest punt van Lombok liggen drie kleine eilandjes: Gili Meno, het kleinste eiland, Gili Air, al wat groter en Gili Trawangen, ook wel het “party-eiland” genoemd en volgens sommigen erg gelijkend op de Spaanse costas. Onze keuze valt al snel op Gili Air en daar hebben we geen seconde spijt van gehad. Op een uur wandel je het hele eiland rond, auto’s, scooters of ander gemotoriseerd verkeer is hier niet toegelaten dus alle verplaatsingen gebeuren met paard en kar waardoor er hier een geweldige rust over je heen valt. Aan de zuidkant heb je een zanderig wegje met een aantal gezellige restaurantjes en bars maar wanneer je verder noordwaarts wandelt, sterven deze snel uit en blijven er enkel nog wat verlaten bungalows over. De gezellige restaurantjes hebben steeds tafeltjes of ligzetels op het strand, zo kan je je cocktail drinken of het heerlijke eten verorberen bij een gloeiende zonsondergang.

We slapen hier in een huis(je) op het midden van het eiland, tussen de koeien en de kokosbomen, waar ons ontbijt elke ochtend op ons terras geleverd wordt en we nog maar in de richting van de eigenaars moeten kijken voor een kopje koffie of tasje thee, het begint te grenzen aan decadentie (en dat allemaal voor 20 euro per nacht voor 3 personen).

Rond het eiland kan je prachtig snorkelen maar ook duiken. Dries en ik zijn grote snorkelfans*, op vakantie in Kroatië besteedden we meer tijd onder dan boven het water, maar na een kort bezoekje aan een Nederlandstalige duikschool hier kunnen we de verleiding niet meer weerstaan en schrijven ons in voor de ‘open water diver’, een 3 daagse cursus waarna je met z’n tweeën overal ter wereld zelf mag gaan duiken tot 18 meter diep. Na wat theorie (toch even wennen zo terug ‘studeren’, mijn concentratievermogen is ver te zoeken) en oefeningen in het zwembad, klimmen we vol spanning de boot op, klaar voor onze eerste duik. Tim mag mee als fotograaf en krijgt er zelfs een snorkelsetje bij waar hij dankbaar gebruik van maakt zodra wij niet langer aan de oppervlakte te bespeuren zijn. Mijn drijfvermogen leek nog niet optimaal geregeld, iedere keer dat onze instructeur (instructrice eigenlijk) me losliet vloog ik weer als een ballon omhoog, maar met een extra loodje in mijn vest, zwemmen we al snel rustig tussen de vissen door. Het is ongelooflijk, zo veel vissen, in alle kleuren en groottes, leven hier vreedzaam samen en zwemmen onverstoord onder of boven ons door. Tijdens de volgende duiken zien we naast een ontelbaar aantal soorten vissen, altijd leuk wanneer je je bij het invullen van het divelogboek probeert te herinneren welke vissen we allemaal zagen, ook nog schildpadden, eentje zelfs van zo dichtbij dat je hem kon aanraken.

We hebben de smaak van het duiken zeker te pakken en de kans dat we in de toekomst gebruik gaan maken van ons vers duik certificaat is dan ook erg groot. Voor de laatste twee weken van deze reis zullen we ons om budgettaire reden echter bij onze andere hobby’s houden.

*ook een sjoeffelfan trouwens.