Versie 1:

Het is vaak leuk. Het is heel mooi. Het regent geregeld. Het is soms koud. Soms schijnt de zon. Soms zijn er mooie golven. Soms zijn er geen golven en dan bezoeken we soms een zalmkwekerij.

De echte versie:

7 maanden reizen… het is niet niets natuurlijk. We hebben al vaker vol verbazing rond ons gekeken: de oneindige landschappen in Zuid-Bolivië, de prachtige bergen van Patagonië, het regenwoud in Ecuador, de vriendelijke mensen van Argentinië,de langste golven van Peru...maar in Nieuw-Zeeland vind je alles, alsof het onze hele reis even wil samenvatten. Op één dag rijd je van mooie golfjes aan de kust, langs heuvelachtige, grasgroene bergjes naar hoog besneeuwde toppen, en terug.

En als je even je weg kwijt bent, word je weer op het rechte pad gezet door een vriendelijke Nieuw-Zeelander. Die behulpzame Nieuw-Zeelander is helaas niet altijd even goed verstaanbaar en klint meer als iets tussen een Engelsman en een Amerikaan die alle klanken in één keer wil uitspreken (ok, volgens sommigen misschien ook hoe ik Nederlands praat..). Ja, we moeten het toegeven, we zijn een klein beetje verliefd geworden op dit land.

Het begon in Auckland waar we overstelpt werden met gratis brochures met veel te veel uitleg over al het moois en leuks dat hier te zien en te doen is en we,( volgeladen met onze brochures), ons busje instapten. Na 7 maanden rondreizen van kamer naar kamer, is het zalig om je met twee personen te installeren in een busje voor vier personen met een dvd-speler, een comfortabel bed, een keukentje en een warme dons, alles om je thuis te voelen.

Na onze 1^ste 150 km de hier erg gevaarlijke neiging om aan de ‘normale’ kant van de baan te rijden te onderdrukken, belanden we aan één van de mooiste, langste linkse golven ter wereld (en met een swell richting dubbel overhead levert dat spectaculaire surf). Allebei genieten we van dit golfje, Lobke al supporterend vanuit de auto en Dries surfend tot z’n tenen net niet bevroren zijn.

Benieuwd naar meer van die mooie golven rijden we verder zuidwaarts de kust af, langs kleine heuveltjes die bedekt lijken met een dun groen lakentje. We stoppen even bij een surfwedstrijd voor vrouwen, een wedstrijd met de beste surfsters (oa Stephanie Gilmore en Sophia Mulanovich voor de kenners) ter wereld en nog geen 50 toeschouwers en vinden elke avond opnieuw een prachtig plekje langs de kust waar we ’s ochtends al eens verrast worden door kleine golfjes en snel ons surfpak aantrekken na het ontbijt.

Het zuidereiland schijnt mooier te zijn dan het noordereiland en voor het daar te koud wordt, nemen we snel de ferry . Wanneer we ’s ochtends wakker worden tussen de wijngaarden, zijn we blij dat we de oversteek maakten. De herfst lijkt hier in meer tinten te bestaan, goudgele blaadjes die door de wind al naar de aarde werden geblazen of frisgroene naalden die koppig aan de lork blijven hangen. De golven lijken hier iets minder enthousiast, maar de zeeleeuwen op het strand maken veel goed, hier hoef je geen reservaten te bezoeken om deze grappige ”beesten” ( van Dries mag ik niet “diertjes” schrijven, nadat hij verrast werd op het strand door een zeeleeuw op 2 meter afstand van hem, waarvan hij eerst dacht dat het een steen was) gade te slaan maar hoef je maar even door je zijruit te kijken om te zien hoe een jonge zeeleeuw zijn eerste plonsjes maakt.