Onze laatste blog dateert weer van meer dan een maand geleden (toen we met het schrijven begonnen, ondertussen zijn we al weer 3 weken verder). Het voornemen om regelmatiger te posten is bij deze dus niet geslaagd… We hebben de laatste maand dan ook heel veel gezien en aan een hoger tempo gereisd, dus ook veel te vertellen. Deze keer gaan we ons dan ook niet beperken tot een A4-tje. We weten dat het voor sommigen onder jullie vaak ontmoedigend is om aan een lang verhaal te beginnen, daar hebben we dan ook iets opgevonden…

Versie 1, voor de lezer met weinig tijd:

Lang in de kou – drijven op zoutmeren – duiken in “ojos” – wandelen op de maan – lekker eten - met een terrorist de grens over – op stap met Hollanders – wijn proeven met Hollanders - 4x4 testen met Hollanders - er zijn ook leuke Hollanders – Argentijnse kappers – nog lekker eten – blij om mijn ouders terug te zijn - op wandel met een pinguïn – honderd pinguïns - nee minstens 1000! – lieve, kleine, schattige zeeleeuwen – orka’s die graag zeeleeuwen eten – dries net niet in de boeien- Fitz-Roy – bergen en bergen – meren en meren – te weinig synoniemen voor prachtig – lam op de BBQ – veel te lekker eten – gordeldier – stinkdier – poema – Torres del Paine – met de verrekijker op de uitkijk – besmet door het vogelvirus – genieten van een bad – platte band – perito moreno gletsjer – met stijgijzers de gletsjer op – slapen met heel volle maan in een berghut – bike and wine- Santiago – dag Zuid-Amerika – stop

Versie 2, voor de lezer met iets meer tijd:

Na vier maanden reizen door Peru, Ecuador en Bolivië lijkt het, wanneer we de Chileense grens na lang wachten op 5000m hoogte in de ijzige winden van de Andes eindelijk zijn overgeraakt, alsof we plots op een ander continent beland zijn. Geasfalteerde wegen met verkeersboorden die niet enkel als suggestie beschouwd worden, vangrails wanneer de weg rakelings langs diepe ravijnen slingert en restaurants waar je ook iets anders kan kiezen dan soep gevolgd door iets zonder smaak met een grote hoop rijst ernaast. Wanneer we de volgende dagen ronddrijven in zoutmeren omringd door vulkanen en door de vallei van de dood en de maan trekken voelen we ons weer ver weg van elk vertrouwde landschap.

Op weg naar Argentinië worden we opgehouden door overijverige agenten (zo zijn er in dat land wel meerdere, zoals ook later bleek toen ik met veel moeite kon ontsnappen aan een door de staat betaalde overnachting in een kamer met een door ijzeren baren gebroken uitzicht na een bezoek aan de vrouwentoilet aangezien ik niet eerst gevraagd had of dat wel toegelaten is wanneer alle andere toiletten in onderhoud zijn) die voor de paspoort controle van een wat oudere Brit opvallend meer tijd nodig hebben dan gemiddeld. Zoals altijd met een grote groep wachtende en stilaan verveelde mensen nemen de verhaaltje s over de oorzaak van de vertraging steeds angstaanjagendere proporties aan. De oorspronkelijke blaasproblemen worden al snel vervangen door een gezochte crimineel en even later staan we gezellig op veilige afstand van de bus die nu elk moment de lucht in kan vliegen als de explosieven die de Brit op de bus achter liet ontstoken worden zodra hij tussen twee martelsessies door even de kans krijgt de rode knop op de afstandsbediening in te drukken. Uiteindelijk blijkt de man helemaal geen terrorist (of een goed getrainde natuurlijk die weet te ontsnappen aan de politie) en kunnen we dus gewoon verder, met de nog intacte bus. Ondertussen hebben we al heel wat mensen op de bus beter leren kennen en met een Nederlands koppel afgesproken samen een auto te huren om de streek rond Salta te verkennen. Wanneer we 3 dagen later met vieren terugblikken op prachtige cactusbossen, wijngaarden, meren en enkele heerlijke maaltijden beseffen we dat we nog lang niet uitgepraat waren met deze sympathieke noorderburen, helaas trekken zij richting het noorden terwijl wij ons stilaan zuidwaarts moeten haasten, via Cordoba naar het langverwachte Patagonië.

Wanneer we in Puerto Madryn, de eerste stop in Patagonië, ons hotel voor de komende 3 nachten, een echt hotel deze keer , binnen wandelen doen we ons best niet te veel uit de toon te vallen. We onderdrukken onze maandenlang getrainde reflexen om niemand met onze rugzakken te laten lopen wanneer de ‘luggage carrier’ hulpvaardig onze zakken naar onze kamer wilt dragen en proberen onze enorme glimlach, vooral ingegeven door ongeloof bij het zien van al deze luxe, te verbergen tot we alleen op onze kamer zijn. Wanneer ’s avonds de ouders van Lobke toekomen en we elkaar op de hoogte brengen van de laatste nieuwtjes zijn we helemaal klaar om ook dit deel van de wereld te verkennen.

Een massa pinguins (ze zien er allen heel aaibaar uit maar een vrouw met een treurig gezicht en een zakdoek rond haar vinger bewezen waarschijnlijk toch het tegendeel) de ene dag, een hoop (zo vallen ze echt het best te omschrijven, enkele dikke hoopjes verspreid over het strand) zeeolifanten en kleine speelse zeewelpjes (of is dat niet het juiste woord voor een klein zeeleeuwtje) de andere dag bewijzen dat er op Peninsula Valdes inderdaad heel wat fauna te vinden valt (en dan hebben we de orka’s en de walvissen nog gemist en het gordeldier en de talrijke vogels niet eens vermeld).

Verder naar het zuiden, na voor ons weer enkele lange busritten en voor de ouders prachtige uitstappen in Ushuaia en 2 vluchtjes belanden we in Chalten (prachtige wandeling, onder andere tot aan de voet van de Fitz Roy en opnieuw veel dieren, vooral vogels deze keer).

Na vier dagen in een hotel met deze keer zelfs een zwembad rijden we weer wat verder, het uitgestrekte Patagonië door en de grens over tot we (met onderweg naast de weidse landschappen ook (struis)vogels, stinkdieren en puma’s) aan de rand van het nationaal park Torres Del Paine in een donkere nacht ons hotel vinden. Hier wandelen we de volgende dagen rond aan de voet van prachtige granietpieken, beuken tegen een ongelooflijk sterke wind in langs ijsschotsen tot we een prachtig zicht hebben op een gigantische gletsjer en kuierend tussen de vele meren, riviertjes en watervallen kunnen we onze ogen vaak niet geloven.

Wanneer we in el Calafate, terug in Argentinië, aankomen hebben we het gevoel dat we het indrukwekkendste nu stilaan wel gehad zullen hebben, de volgende dag kijken we dan ook extra verbaasd wanneer we na het optrekken van de wolken zien dat de 60m hoge en zeker 5 km brede ijsmuur enkel de voorkant van de schijnbaar eindeloze Perito Moreno gletsjer vormt. Wanneer we de volgende dag met crampons aan de voeten de bron van deze ijsstroom zoeken lijkt dit ‘uitlopertje’ van de ‘derde pool’ nog oneindiger.

Na 3 prachtige weken vertrekken de ouders van Lobke terug naar huis en trekken wij verder naar Bariloche voor een laatste dosis Patagonië. Tijdens een driedaagse huttentrektocht over hoge bergkammen en langs zeer steile hellingen (zonder handen zouden we er niet op geraakt zijn) .zien we dat er na 10 surfloze weken toch al wat van de topconditie verdwenen is.

In Mendoza rijden we de volgende dagen met de fiets van bodega (wijnhuis? we zijn er nog altijd niet aan uit wat het juiste woord in het Nederlands is) naar bodega en breiden onze wijnkennis wat uit (ze hebben hier lekkere wijn, zowel wit, rood als roos en soms zelfs met bubbels erin.)

Wanneer we opnieuw de Argentijns-Chileense grens oversteken, nu richting Santiago, beseffen we dat het Zuid-Amerika deel van de reis er zo goed als op zit en na een leuke dag in een grote stad (voor ons is het nog steeds niet zo vanzelfsprekend om grote steden leuk te vinden) zijn we klaar voor het volgende deel van ons avontuur, Tahiti, het tropische paradijs?

Versie 3, voor de echte fans:

Het was ons gelukt om 3 weken door Bolivië te reizen zonder enige wegblokkade of vertraging van meer dan 4 uur (een gekantelde vrachtwagen of rivieren die plots de weg oversteken beschouwen we hier als normaal en worden dus niet meegerekend). Na alle verhalen van andere toeristen die dagen vastzaten in verlaten dorpjes hadden we een marge voorzien die dus niet nodig bleek. Maar toen waren we de grens nog niet over natuurlijk…

Na onze prachtige 3daagste trip was het nog even wachten boven op de berg op busjes uit Chili die ons naar de grens zouden brengen. Geen busjes te bespeuren, ze dachten in Chili dat het had gesneeuwd en dan mogen ze daar blijkbaar de weg niet op. Dit gebeurde blijkbaar vaker en we kregen te horen dat dit soms enkele dagen kan duren en we in het slechtste geval dan terug zouden moeten naar Uyuni (terug Bolivië in dus, een uur of 8 hobbelen door de woestijn), het leek dus even dat ook wij ten prooi zouden vallen aan een gedwongen verlengd verblijf in Bolivië. Gelukkig haalde iemand in Chili z’n verrekijker boven en zag geen sneeuw (hoe ze concreet tot het besef kwamen weten we eigenlijk niet) en werden we dus na 4 uur wachten op zowat 5000 meter in de kou dan toch opgehaald en bereikten eindelijk Chili!

San Pedro de Atacame is een oase in de droogste woestijn ter wereld ( dat beweren ze hier toch, de eerste dag dat we er waren heeft het er toch een beetje gedruppeld ) en we kunnen hier na een regenachtig Bolivië eindelijk weer genieten van de zon. We besluiten even geen excursie te boeken en daarbij beperkt te worden tot 5 minuten foto’s maken maar willen deze keer de omgeving op ons eigen tempo verkennen. Een Franse gids in ons hostal slaagt er dan toch in ons te overtuigen en voor we het weten zitten we weer in een excursie-busje. Maar het busje is kleiner en het gezelschap aangenaam en de gids gebruikt geen “stopwatch-methode” dus het valt deze keer goed mee. Thuis hebben we onszelf al eens laten verleiden tot een “floating-sessie” in een zoutbad, maar nu drijven we op een echt zoutmeer en genieten van een prachtig landschap, deze keer echt en niet geprojecteerd op een wit doek ( hoewel het hier soms zo mooi is en nog moeilijk te geloven als werkelijk). Eens uit het water gaat het zout plakken, dus rijden we wat verder naar een zoet-water meertje waar we vrolijk induiken en het zout weer afspoelen. We hebben ons terecht laten verleiden door de Frans gids want we eindigen de uitstap met een heerlijk aperitiefje bij een ondergaande zon op een prachtig witte zoutvlakte. Ook de volgende dag trekken we er mee op uit en bezoeken deze keer de Valle de la Luna, een wat apart landschap,dat de gids inspireert tot lange fantasievolle verhalen.

De grensovergangen blijken steeds spannender te worden. Het was iedereen al opgevallen dat die oudere man met lange jas en witte tas niet echt op de bus paste, tussen hoofdzakelijk jongere rugzaktoeristen maar niemand stelde zich er verder vragen bij. Tot we aan de grens van Argentinië kwamen, iedereen had vlot zijn stempel ontvangen, maar de oudere man bleek maar niet terug te komen en de bus moest wachten. Na meer dan een uur wachten ging de ronde dat hij een terrorist was en nu geboeid op zijn verdict wachtte. Zijn witte tas lag nog op de bus! Menig vriendje werd door zijn vriendin aangespoord de zak uit de bus te smijten maar niemand leek heldhaftig genoeg, plannen om hem te overmeesteren daarentegen werden wel vlot gesmeed. We wachtten op een veilige afstand van de bus wanneer de oude man uitgepeigerd weer naar de bus wandelde, zijn naam was gealarmeerd maar het bijhorende paspoortnummer bleek na veel getelefoneer in orde en dus mocht hij weer vrij, bleek dat er iemand rondloopt met dezelfde naam die wel gevaarlijk is, eind goed, al goed.

Tijdens onze bange uren waarin we elke moment een explosie verwachtten van een verdachte witte tas, hadden we kennisgemaakt met een hollands koppel (Nina en Arian). Ze reizen ook naar Salta en al snel plannen we samen 3 dagen een auto te huren. We rijden langs oneindige cactus-velden waarvan de cactussen in ieders fantasie grappige figuurtjes aannemen. De streek is hier bekend om zijn “bodega’s” ( ik ken de nederlands naam hiervoor niet, wijnboer?) en dus stoppen we nieuwsgierig bij zo een kleine bodega, we krijgen een kleine rondleiding, helaas is de wijn op (hoe kan dat nu?) maar krijgen wel een rondleiding in het aanliggende hotel, het prijskaartje is helaas iets te hoog maar we dromen nu al van een lang verblijf hier in een ver pensioen. De volgende dag hebben we meer geluk,voor de tour door de bodega zijn we te laat maar we kunnen wel nog meegenieten van de degustatie, uiteindelijk het belangrijkste deel van zo’n rondleiding. In de volgende bodega gaat de interesse van Dries en Arian meer uit naar een auto op de parking. Een 4x4 pick-up die klaar staat om getest te worden, hun jongensogen gaan fonkelen en al snel vullen ze hun formuliertje in en rijden we met ons vieren en de verantwoordelijke van de pick-up over hobbelige wegen tussen snelpasserende wijngaarden. Na een hele dag aan 20 km per uur met een VW-gol met dunne bandjes in de hoop deze heel te houden, is het dan ook puur genot voor onze rally-piloten.

Het was lang geleden maar vanavond belanden we dan nog maar eens in een dorpje waar een groot feest aan de gang is. Een festival deze keer, optredens vinden we hier niet maar wel zatte mensen die elkaar volspuiten met schuim en besmeuren met bloem. Alle hostals zitten vol dus rijden we nog 2 uur verder door het donker om dan ergens in een klein dorpje in een kamer met 4 bedden eindelijk in slaap te vallen ( liefste Arian, het gesnurk is je vergeven, we gaan hier dan ook niet vertellen dat we eigenlijk helemaal niet geslapen hebben :p ). De laatste dag pauzeren we nog even bij een groot meer met veel te chique villa’s en houden een hollands-belgische picknick.

Na een korte stop in Cordoba met eindelijk nog eens normale winkels met normale, mooie kleren en kappers die in meer dan 5 minuten je haar knippen, reizen we naar Puerto Madryn. Hier heb ik lang naar uitgekeken want hier hebben we afgesproken met mijn ouders om samen door Patagonië te reizen. Na een nachtje in een kleine dorm met 8 mensen en een vreselijke snurker waarvan zijn bovenbuur hem meermaals wakker klopte is het contrast groot met het chique hotel waar we de komende nachten gaan slapen. Lichtjes beschaamd met onze grote zakken op onze rug ( waarschijnlijk de enige bagage hier die niet op wieltjes verrolbaar is) checken we in en als kleine kinderen springen we tevreden ons reuzebed op, genieten van een douche waarvan het water krachtig en warm stroomt en een kast om onze kleren netjes op stapeltjes in te leggen ( ookal blijven we hier maar 3 dagen, ik vind het zalig om mijn kleren nog eens netjes op stapeltjes te leggen). Wanneer mijn ouders dan eindelijk aankomen, vlieg ik ze, als een kleuter na zijn eerste schooldag, in de armen en kan maar moeilijk verstoppen dat ik ze heb gemist.

We slapen heerlijk in ons grote bed en na een veel te uitgebreid ontbijtbuffet worden we door onze persoonlijke gids opgehaald. Vandaag bezoeken we een broedkolonie van pinguïns, het wordt een lachwekkende uitstap. Kleine pinguïnnetjes die net iets boven je knieën komen, wandelen, huppelen , wiegelen ( of wat is het juiste woord voor hun onstabiele manier van voortbewegen?) onverstoord tussen de toeristen. Als balkende ezels (niet te geloven wat een geluid zo’n klein dier kan produceren) roepen ze hun vriendjes bij elkaar en gaan samen op jacht in de zee, genieten van de zon of lijken een vergadering te houden in de schaduw van een zeldzame struik.

In deze tijd van het jaar zwemmen orka’ s al eens naar de kust voor een lekker hapje jonge zeeleeuw, dit schouwspel willen we natuurlijk graag eens van dichtbij zien, dus ook de volgende ochtend stappen we met veel nieuwsgierigheid de auto in. We rijden eerst langs groepjes zee-olifanten die van veraf meer weg hebben van dikke Amerikanen die vanwege hun omvang zich enkel nog kunnen voortslepen over het strand. Maar goed, we wouden de orka’s zien, ondertussen blijkt dat de kans wel heer erg klein is dat dat ook zal lukken. De jonge speelse zeeleeuwen zorgen voor genoeg kijkplezier en eigenlijk vinden we het helemaal niet zo erg dat de orka’s nog niet te bespeuren zijn en die kleine schattige beestjes nog even uitstel van executie krijgen.

Mijn ouders vliegen even naar Ushuaïa en genieten van onvergetelijke uitstappen terwijl wij busgewijs verder reizen en spreken, na 2 dagen vertoeven in een rustig, toeristenloos vissersdorpje, weer af in El Chalten. Na een korte wandeling (op zich ook al erg de moeite, we klimmen een berg op tot aan een groot meer )als opwarming wagen we ons aan een langere dagtocht naar de Fitz-Roy. Door een dichtbegroeid bos kunnen we al af en toe een glimp opvangen van deze bekende berg, maar wie hem echt van dichtbij wil zien, moet eerst nog een zware klim doorstaan, schoonheid laat zich nooit zomaar prijsgeven. Het is de klim meer dan waard, een turquoois blauw meer weerspiegelt de prachtige berg en het lijkt wel of je al dit moois kan proeven in zijn water.

Mijn vader is altijd een vogelliefhebber geweest, vroeger leidde dat al eens tot uren stil zitten in de auto op uitkijk naar een zeldzame vogel of we betrapten hem in een hokje in de tuin om eindelijk die onbekende vogel van dichtbij te spotten. Voor hem is het hier écht het paradijs en uiteraard klimmen we dan ook tot op de “Mirador del Condor”. Het lijkt wel of die vogels hem kennen en fier voor hem voorbij vliegen. Het is geweldig om te zien hoe hij, kijkend door zijn verrekijker, de vlucht van deze grote vogel beschrijft zodat mijn moeder geen beweging mist en alles kan vastleggen op foto.

Patagonië heeft nog meer moois te bieden, we rijden richting Chili, naar het bekende park van “Torres Del Paine”. Het wordt een lange rit en het is al lang donker en de dieren worden stilaan wakker wanneer we onze weg zoeken door de bergen. Het begint met een stinkdier dat we veilig vanuit de auto bewonderen en wat (heel veel eigenlijk) hazen die voor de lichten van de auto springen. Het is ongelooflijk en al snel lachwekkend hoe koppig ze vlak voor de auto blijven lopen en hun leven riskeren. Wanneer ik wat later denk een vos te zien maar hem niet iets te groot vind voor een vos en zijn staart te lang en te smal, besef ik te laat dat het een poema was die rustig de rotsen opklom naast de weg. We rijden nog even achteruit maar hij is natuurlijk al lang verdwenen, achteraf blijken ze hier heel zeldzaam maar ik heb hem toch gezien!

Pas ’s ochtends zien we waar we de avond ervoor belandden. Omgeven door prachtige bergen, in een groene vallei met wilde paarden, naast een rustig stromende rivier, smaakt het ontbijt weer heerlijk. Het zijn weer 2 dagen vol verbazing, we wandelen langs een reusachtige ijsschots, worden verrast door krachtige watervallen, kunnen onze ogen niet geloven in dit oneindig prachtige landschap en rijden tot het andere eind van het park om eindelijk een glimp op te vangen van de bekende Torres Del Paine.

Het hoogtepunt van Patagonië hielden we voor het laatst: de Perito Moreno gletsjer. De mini-trekking over de gletsjer is de eerste dag volgeboekt maar we kunnen onze nieuwsgierigheid niet bedwingen en rijden de eerste dag al ongeduldig tot het uitkijkpunt. Je voelt je klein, echt klein, wanneer je voor deze gigantische ijswand (60 meter hoog!) staat: misschien kan je het vergelijken met hoge appartementsblokken, bevroren en kort tegen elkaar gebouwd over een breedte van zeker 5 kilometer. En dan kan het nog gebeuren dat één van die appartementsblokken plots naar beneden stort en de grond doet trillen. Machtig!

We krijgen er niet genoeg van en willen nog dichterbij, dus trekken we de volgende dag moedig onze stijgijzers aan en wandelen voorzichtig over deze gigantische ijsmassa. Na een korte wandeling worden we beloond met whisky en “verse” ijsblokjes (van 400 jaar oud). Het waren meer dan 2 prachtige weken en vermoeid nemen we weer afscheid van mijn ouders, blij dat we (tot hiertoe) één van de mooiste delen van onze reis met hen konden delen.

Via El Bolson reizen we verder tot Bariloche. Het wordt hoog tijd om onze conditie weer op peil te brengen (over een dikke 2 weken zullen we weer op onze surfplanken staan) en trekken de bergen in voor een 3 daagse huttentocht. Na een eerste rustige wandeldag houdt de volle maan ( extra groot want ze staat het dichtst mogelijk bij de aarde) ons ’s avonds nog even wakker. Dries kan er met dit uitzonderlijke licht maar niet genoeg van krijgen en wandelt met zijn fototoestel nog even terug tot een kleine waterval voor een unieke foto. Deze keer kunnen we onze wandelstokken écht gebruiken, we klauteren de bergen op, dalen af langs steenlawines en genieten na een klim over weer een hoge bergkam van een uitzicht over verre bergtoppen. Na een lange afdaling naast een steeds groter wordende rivier belanden we na 3 dagen weer in de bewoonde wereld en genieten in het dorpje van ijsjes met heerlijke smaken (witte chocolade! moeten ze dringen ook in België invoeren!).

We zijn hier zeker nog niet uitgekeken maar benieuwd naar de wijnen van Mendoza springen we weer de bus in die ons door een prachtig (ik weet het, ik val in herhaling) landschap naar de bekendste wijnstreek van Argentinië brengt. We huren een fiets en genieten eerst van herfstkleurende blaadjes, lange wijnranken en brede straten overdekt door grote bomen, het kan ook niet anders dan dat dit prachtige landschap ook heerlijke wijn voortbrengt. Voor we door een enthousiaste Oostenrijkse somelière (?) door de bodega geleid worden, eten we lekkere tapa’s in een stille wijnkelder tussen stoffige wijnflessen. Onder de indruk van deze grote bodega en onder invloed van de rijk-vloeiende wijn fietsen we na een interessante rondleiding naar een volgende bodega. Deze keer een kleinere familiebodega waar de passie des te groter is en waar we kennismaken met de eerste beginselen van het wijn proeven. Een aanrader voor wie ooit naar Mendoza reist!

We sluiten onze reis door Zuid-Amerika af in Santiago, een stad die ons verrast met rustige parkjes en hoge uitkijkpunten. Het doet raar om hier te vertrekken. Plots beseffen we dat we al halverwege onze reis zijn en ze alsmaar korter wordt. Maar het treuren duurt niet lang wanneer we het vliegtuig opstappen naar Tahiti, benieuwd of ze ons daar met bloemenkransen zullen opwachten.