In de verte lijkt de aarde plots te stoppen, alsof we , als we nog even zouden verder rijden, in het niets verdwijnen. Als er al een huis of berg te zien is, lijken ze te zweven, de horizon is al lang verdwenen. Enkel de wolken laten ons raden waar de lucht begint, hoewel ook zij ons graag misleiden in hun weerspiegeling. Deze keer kan je niet putten uit vroegere ervaringen om de werkelijkheid te vatten, als een klein kind bewonderen we onbevooroordeeld dit mysterieuze landschap.

Na een trage busrit weg uit de hoofdstad bemachtigden we nog juist de twee allerlaatste treintickets richting Uyuni. Het landschap dat we doorschoven vanuit onze ‘luxe’wagon werd steeds mooier, een afwisseling van flamingo’s, meren en vooral de meest weidse vergezichten gold als een veelbelovend voorsmaakje van wat de trip vanuit de stad van onze halte ons zou bieden. Iedereen die we spraken over de tocht met terreinwagens over de zoutvlakte en nog veel verder werd lyrisch en vol verwachting vertrokken dus ook wij.

Na de pracht van de zoutvlakte werden we geconfronteerd met de kracht van de natuur wanneer we verrast worden door een tijdelijke rivier die plots, in het opgaan was er nog geen druppel te bekennen, ontstaat na een korte regenval en koppig ons pad kruist. Van zodra de rivier kalmeert en we terug verder trekken beseffen we dat we hier liefst uren zouden blijven zitten om te genieten van stilte en oneindigheid.

Tussen lagunes, flamingo’s, vicuña’s en de vreemdste rotsformaties (die op deze hoogte moeilijker te beklimmen zijn dan ze op het eerste zicht lijken) laten we onze blikken verdwalen in de oneindigheid van de woestijn. Gelukkig houdt onze chauffeur er zijn aandacht bij en voert hij ons van de ene verbazing in de volgende, gesteund door zijn collega gids die ’s avonds ook de rol van kok fantastisch invult en die bij elke stop onmiddellijk duidelijk maakt hoeveel minuten we krijgen om foto’s te maken van al deze pracht, tijd om te genieten en alles tot ons door te laten dringen zit er helaas niet in.

Hier lijkt de natuur op zichzelf te bestaan, als een goedbeschermd gebied, fier toont het zijn bergen en prachtige meren met roze flamingo’s zolang de toerist op veilige afstand blijft want wie zich te dicht waagt wordt tot boven z’n knieën opgeslorpt in het moeras, het is niet de eerste keer deze reis dat een Chileen zich laat verrassen door de natuur.

De laatste dag rijden we, voor we wat later genieten van ontspannende hotsprings naast een spiegelglad meer met roze flamingo’s, door een landschap met roodbruine stenen die, bedekt door een dun laagje sneeuw en in de stralen van de ochtendzon, goud kleuren. Dat van die ochtendzon en goud in de mond hebben ze vast en zeker hier uitgevonden.