Als 6-jarig kind had ik een prentenboek waar ik wel 100 keer in kon kijken. Het was zo een boek zonder tekst waarin je eigen fantasie het verhaal maakt. Het had maar 2 pagina’s maar een 10-tal deurtjes waar je kon achter piepen, achter elk deurtje speelde zich een ander tafereel af: een meisje dat pianoles kreeg, een mama die cake bakt, een papa die staat te knutselen,..het perfecte boek voor een nieuwsgierig meisje als ik.

Arequipa is net zo, vele mooie poorten met daarachter vele mooie patio’s. Met dezelfde nieuwsgierigheid als 20 jaar geleden wandelen we één voor één deze poorten binnen en ontdekken een heerlijke bakkerij of een crêperie met de lekkerste pannenkoeken, een oude universiteit waar het verdacht rustig is of een bankiershuis waar het niet erg is om even te moeten wachten in de zon op een oude schabel uit witte lavasteen*. Nooit gedacht dat we zoveel van een stad zouden kunnen houden, het zijn niet alleen de patio’s die de stad zo mooi maken maar ook de prachtige gebouwen, de rustige wandelstraatjes en de gezellige pleintjes. Deze keer geen stad vol straatafval maar proper onderhouden straten waarin het heerlijk is een dagje rond te kuieren. Naast de heerlijke pannenkoeken zijn er ook veel te veel lekkere restaurantjes en aantrekkelijke chocoladetaarten die moeilijk te weerstaan zijn. Al dat lekkers moet uiteraard gecompenseerd worden en dus boeken we een 3-daagse trekking naar de Colca Canyon.

Na een rit over een prachtige hoogvlakte met in de verte besneeuwde bergtoppen, het is nog vroeg maar ik doe mijn best om mijn ogen open te houden, stoppen we bij de “Cruz Del Condor”. Boven aan het diepste punt van de canyon komen de gigantische condors na een lange klim in het zicht van de verzamelde toeristen. Het lijkt wel of iemand hier ooit met een scherp mes een diepe kloof in de aarde sneed, je zou voor minder hoogtevrees krijgen. De volgende dagen dalen we af in de canyon, leren de cultuur kennen van “canyonbewoners” en worden beloond met een zalig zwembad beneden in het dal. Een beetje surrealistisch eigenlijk, een oase midden in een droge kloof met palmbomen tegen een achtergrond van gelige rotsen. Berijdbare wegen zijn hier niet te vinden en dus kunnen we enkel te voet omhoog, een klim van 2400 naar 3600 meter, de voorziene tijd om boven te raken is 3 uur, stiekem hopen we hier natuurlijk 2 uur van te maken. En dus staan we ’s ochtends samen met de zon op, klaar voor de klim. Wanneer we een uur later al halverwege zijn, komt de competitiegeest in ons naar boven. Hoe groter de 3 bomen die de top aanduiden worden, hoe hoger ons tempo, na een klim van 1 uur 50 minuten bereiken we fier de top! Wat later genieten we in de “hot springs” van een bad dat echt niet warmer zou mogen zijn en volledig ontspannen vallen onze ogen al snel dicht op de terugweg naar Areqiupa.

Met nog een korte stop in Puno, waar weer één of ander feest gevierd wordt, aan het Titicacameer nemen we afscheid van Peru, benieuwd naar Bolivië.

*oorspronkelijk stond er twee keer bank in de zin, dat klonk niet en dus werd de ene bank een bankiershuis en de andere bank een schabel.