Op onze weg zuidwaarts stranden we weer in Huanchaco, wat stilaan zowat onze “thuishonk” geworden is. In onze ruime matrimonial stallen we al onze spullen uit en de wasdraden buiten zijn al snel te klein wanneer we onze hele garderobe een wasbeurt geven. Een maand genieten we van het even minder toerist zijn, niet meer om de 4 meter lastig gevallen te worden door straatverkopers, niet meer in elk restaurant binnen geroepen te worden en vooral stilaan af te raken van de gringoprijzen in de winkels. In het water beginnen ze ons ook al te kennen en staan ons al eens golf af of loodsen ons naar het beste plekje. Uiteraard trekken we tussendoor naar Chicama, nog steeds onze lievelingsgolf waar we zelfs worden gevolgd door een professionele cameraploeg die een promotiefilmpje draait voor “turismo Peru”, voor we het weten wordt Dries in het water door een cameraman gevolgd en krijg ik applaus van de hele filmploeg na één van mijn beste golven. De fotograaf toont me wat later zijn foto’s en na wat van het kastje naar de muur geloop en lichte stalking, krijgen we deze foto’s te pakken, één van de mooiste geschenken die je een surfer kan geven!

Ondertussen wordt er ook nog Kerst en Nieuwjaar gevierd, voor ons nog steeds moeilijk te vatten, de zon schijnt en die kerstmannen met hun sleeën staan hier echt niet op hun plaats maar goed het is 25 december en dan viert de hele wereld Kerstmis. We zijn bijna uitgehongerd wanneer om 22u iedereen met zijn zelfbereide schotel aan tafel verschijnt, de peruvianen houden ondertussen nog hun dutje want zij beginnen er pas om 24u aan! Het smaakt, de cavia wat vettig, de zweedse gehaktballetjes beter dan die van de Ikea, de pigs in a blanket juist iets te lang gebakken en de franse kaasschotel als pièce de résistance. Veel landen zijn hier vertegenwoordigd en dat zorgt voor een gevarieerd buffetaanbod waar we veel te veel van eten. Skypegewijs vliegen we de volgende dag van het ene familiefeest naar het andere, voor oma Dries moeilijk te snappen hoe dit live kan maar mijn nichtje van bijna 3 jaar steekt vrijgevig mijn mond vol chocolade. De fantasie van een peuter gaat verder dan de nieuwste technologie.

Nieuwjaar blijkt hier vooral een drankfeest te zijn met gele kransen en spannende gele broeken, het zou geluk brengen. Nieuwjaarsdag valt al helemaal niet meer te vatten, wanneer we om 11u even naar de bakker lopen, lijkt de oorlog wel uitgebarsten, dronken mannen vechten hun diepst verkropte ruzies uit, politie probeert er tevergeefs wat orde in te houden terwijl de straat al lang opgestropt is en geen auto meer vooruit of achteruit kan, ook het strand is bezaaid met tenten en roesuitslapers, we vluchten dus veilig weer ons hostal in. Voor ons vertrek vroeg Dries zijn petekindje zich bezorgd af hoe ze haar nieuwjaarsbrief (eerste keer zelfgeschreven!) moest voorlezen, vandaag staat ze fier voor de webcam, lang leve skype! Ook mijn nichtje, nog een peutertje en toch blijven de versjes al vlot hangen, verrast ons met haar nieuwjaarsbrief, vlot aangepast tot “liefste Lobke en Dries”.

De rest van onze dagen brengen we door al surfend, luierend, boeken lezend, skypend, Indonesisch lerend, genietend van de zon,… met af en toe een “toeristische uitstap” zoals chan-chan of het oude centrum van Trujilo als afwisseling. Wanneer de eerste drie maanden van onze reis bijna om zijn, beseffen we dat we aan dit tempo nooit de wereld rond raken. Tijd dus om de rest van onze reis voor te bereiden en zo pluizen we onze gidsen verder uit en krijgen meer en meer zin om weer verder te reizen, het belooft nog heel mooi te worden. Lobke wordt er ’s nachts al ongeduldig wakker van, alsof ze alles in één keer zou willen doen en Dries is zenuwachtiger dan tijdens de dagen voor ons vertrek in België. De surfplanken zijn alvast naar Tahiti vertrokken (met een nieuwe plank voor Lobke, 4 keer opnieuw geverfd, dat is weer een ander verhaal) maar wij reizen eerst nog langs Bolivië, Argentinië en Chili, het schijnt dat het daar ook mooi is!