Het was zeker niet door de zon of de golven, maar iets maakt van Ayampe een speciaal plekje waar je je snel thuis voelt en veel langer blijft hangen dan verwacht. Misschien was het wel omdat het dorpje zo klein is en je na 2 dagen al iedereen kent, of misschien door de heerlijke pannenkoeken die ze hier overal maken, of de “megaborito” met verse groenten of de beste koffie van Ecuador, de speciale schelpen op het strand, de aangespoelde schildpadden, het gezellige kampvuur ’s avonds of misschien omdat ze ons hier verwelkomen alsof we oude bekenden zijn.

Ayampe grenst aan de ene kant aan de oceaan die we al surfend verkennen en aan de andere kant aan het regenwoud dat we graag willen leren kennen met de baas van het hostal.

Om 6 uur ’s ochtends worden we gewekt door geklop op de deur: “caminar, caminar”. We hoorden het al even regenen buiten en hoopten stiekem dat de geplande wandeling niet zou doorgaan en we ons nog eens konden omkeren in ons warme bed. Even later stappen we met ons tweetjes, een zwitser en onze “gids” het regenwoud in. De weg wordt al snel smaller en lijkt dood te lopen bij een kleine waterval maar dit wordt blijkbaar ons pad verder de berg op. Na een lange klim langs steile rotsen waarop we elkaar omhoog duwen of omhoog klauteren langs een liaan, komen we aan in de “supermarkt van de aapjes”. Onderweg hoorden we al af en toe wat apengeschreeuw maar de aapjes zelf krijgen we niet te zien. Pompelmoezen, bananen, citroenen en heerlijk citrusvruchten kan je hier naar hartelust uit de bomen plukken. We kiezen er een grote pompelmoes (super lekker!) uit en komen zo snel weer op krachten! Wat later volgen we nog even een spoor van een jaguar en sluipen achter eekhoorntjes en prachtige vogeltjes om dan weer bergafwaarts te keren, of eerder te glijden, na de regenval ’s ochtends is er een echte “modderpiste” ontstaan. ’s Avonds genieten we na met een heerlijke maaltijd gemaakt met de ‘vangst’ van de dag.

Peru en zijn betere golven begint te lonken en dus reizen we weer de grens over, op naar Lobitos. We voelen ons plots midden in een filmdecor, Lobitos lijkt met zijn droog landschap heel doods. Dit dorpje werd ooit ingepalmd door het amerikaanse (of misschien toch brits, maar niemand kon het ons vertellen) leger dat zijn typische huisjes met “voorhuisveranda” achterliet voor verval. Het lijkt wel of je willekeurig een huisje zou kunnen uitkiezen en er in kan gaan wonen, na wat opknapwerk. Mario Vargas Llosa hield ook van dit decor en gebruikte het voor zijn boek “wie heeft Palomino Molero vermoord”, toevallig lazen we dit bij het begin van de reis, heel grappig dus wanneer je hier dan plots terechtkomt en alles uit het boek herkent.

Vanuit ons bed kijken we uit op de golf, tussen de surfsessies door kunnen we ons nog wat uitleven op de pingpong-tafel en ’s avonds wordt de pizza-oven gewarmd voor heerlijk versgebakken pizzas.

Ondertussen is dit al een maand geleden, we zitten dus goed achter met de blog. In de afgelopen maand hebben we vooral gesurft en gesurft dus dat halen we blogsgewijs wel weer snel in in de loop van de volgende 2 weken en brengen er dan terug wat meer regelmaat in. Alvast een gelukkig nieuwjaar!