Ecuador, de busrit ernaar toe belooft al veel goeds. Van rijstvelden gaat het langs bananenplantages, kleine, drukke dorpjes, de zoveelste politiecontrole, rustig de bergen in. Een omleiding stuurt ons langs hobbelige wegen door stoffige bergen met diepe ravijnen. Deze keer geen busdutjes dus maar met onze ogen wijdopen genieten we van dit nieuwe landschap en ontdekken dat groen in veel tinten bestaat! De geur van eetstandjes vliegt de bus en onze neus binnen. Een varken draait z’n zoveelste toertje boven een rokend vuurtje. En zo rijden we richting Cuenca, een koloniale stad op 2530 meter die zijn 190 jaar onafhankelijkheid viert. Het is hier druk, een foldertje belooft veel spektakel in de stad: folkloristische danswedstrijden, een pyro-technico show, traditionele indianenmuziek, verkiezing van miss cuenca, souvenierkraampjes,…”. In werkelijkheid kan je het eigenlijk vergelijken met de avondmarkt van Wolvertem, veel volk op straat maar eigenlijk niet veel te beleven. We lopen wat door de stad en wat later stuurt de regen ons een “chocolate y canella – café-bar” binnen. Ons ( vooral Lobke eigenlijk) gemis van belgische chocolade wordt hier zeker gecompenseerd! Ik (Lobke dus J ) zou zowat de hele menukaart willen uitproberen, lang leve de regen!

Op naar banos: een backpackersdorpje aan de voet van de tungurahua-vulkaan. Het krioelt er van de toeristenbureautjes die ons graag overtuigen tot canyoning, rafting, biking, hiking, jungle-tours, bungeejumping,… Uiteindelijk laten we ons verleiden tot een half dagje raften. Na de nodige veiligheidsinstructies stappen we met een klein hartje onze boot in: “de piranha’s”. Wanneer je met een toeristenorganisatie gaat raften, moet je die groepsnamen en groepsbevorderende kreten na elke stroomversnelling er wel bijnemen natuurlijk. En toch is het de moeite waard, onze raftingguide weet de spanning er goed in te houden en wanneer er op het einde van de rit nog steeds niemand uit de boot is gevallen, moeten we er maar uitspringen. Bengelend aan het safetytouw van de raft, trotseren we wilde golven ( toch wat anders zo zonder surfplank :p ) en hijsen elkaar enkele meters verder weer lachend aan boord.

En dan op naar Latacunga, op de bus ernaar toe lezen we nog even onze footprint na “the civic festival of Mama Negra is the weekend before 11 Nov.” Och, we zijn al eerder in feestende steden beland, zal wel meevallen. De taxi wil ons niet naar het hostal brengen, “No hay paso, tiene que caminar” ( ik raak er niet door, u zal moeten wandelen). Enkele meters met de rugzakken en surfplanken kunnen we wel aan maar enkele straten verder hebben we even spijt dat we niet dadelijk doorreden naar Quito. Wat we voor ons zien is niet meer te vergelijken met de avondmarkt van Wolvertem. Zo ver we kunnen zien: kraampjes en mensen en kraampjes en mensen, elke vierkante meter op straat is bedekt met een tapijt vol verkoopswaar. We banen ons een weg tussen bergen truien, broeken, boeken, cd’s, afstandsbedieningen, shampoo’s,… en voelen ons verdwaald in een plaatje van “Waar is Wally?” waarin 2 toeristen met surfplank en grote rugzakken het makkelijkst vindbaar zijn. Links worden hot-dogs verkocht, rechts suikerspinnen of een brochette die veel te lang heeft liggen roken. En wie geen tapijtje vond, laadde zijn pickup vol met schoenen, een berg schoenen, een grote berg schoenen waarin de linker-en de rechterschoen elkaar al lang verloren. Of je leent de buggy van je kleine zus en verkoopt flesjes waters. “un dollar, doz dollares, zapatos, sombreros,…” en als je het geroep niet kan overstemmen, plant je een megafoon op een nabijgelegen muurtje, ingewikkeld wordt het wel als die megafoon juist te ver van je kraampje verwijderd staat en niemand het geluid nog bij het beeld kan passen.

Het is wel eens de moeite waard maar morgen gaan we toch maar verder richting Mindo, een rustig dorpje midden in de prachtige natuur. Of zouden ze daar ook iets te vieren hebben?