Voor wie 10 dagen vol spanning heeft zitten wachten…er is nog altijd geen ijs en ook ik ben meer dan tevreden van mijn surfplank (stond op eerste golfje al vlot recht, olé! ).

Over de voorbije 10 dagen valt eigenlijk niet zoveel te vertellen, vooral gesurft dus.

In Huanchaco gaan de dagen als volgt: opstaan, ontbijten op het dakterras met zicht op zee, even surfen, wat mailen of skypen met familie, verse limonade bestellen, nee nog steeds geen ijs, boekje lezen op het dakterras, weer even het water in, goed restaurantje zoeken en moe maar tevreden veel te vroeg ons bed in.

Het hostelletje waar we verblijven, bevalt ons ook enorm, heel ruim, leuke patio’s, gemeenschappelijke en gezellige living maar vooral een zalig dakterras. Hier heb ik uren gezeten om te lezen, maar in werkelijkheid word je blik hier snel afgeleid naar wat je voor je ziet. Eerst een netjes verharde straat (wat hier vrij zeldzaam is) waar om de 3 minuten een bus voorbij racet, de bestemming roepend (niet de bus, maar het mannetje dat er “uithangt” uiteraard). Verder vooral taxi’s en heel soms een enkele fiets, privé-auto’s zijn hier zeldzaam. Op de stoep staat een ijsventer, hij is meer dan tevreden met 5 verkochte ijsjes per dag. Dan heb je het pleintje, waar wel altijd één of ander plaatselijk ploegje een potje voetbal speelt, of er wordt een dansje geoefend, 2 uur aan een stuk huppelen een 70-tal mannen toertjes rond het pleintje,achteraan proberen wat kindjes mee te huppelen maar net als in chinees fluisteren is de oorspronkelijke danspas al lang ergens verloren. Over enkele weken zullen ze dit 3 dagen doen, in een processie naar Trujillo, 25km verderop. ’s Avonds komt ook het plaatselijke politiecorps er bij elkaar, netjes in rijtjes opgesteld, de “chef” brult wat naar zijn manschappen, we verstaan er niet veel van maar het zal hem wel goed doen dat brullen. Ze sluiten af met wat luchtschoten die alle dorpshonden doen blaffen, die honden zullen het nooit snappen,… Voorbij het pleintje begint het strand, het ligt er altijd rustig bij, geen drukke belgische zomerstranden maar hier en daar een enkeling die wat wil genieten. En dan begint de oceaan met mooie golven, een pelikaan leidt zijn soortgenoten rakelings langs de golven.

Genoeg gerust, op naar Chicama, de langste golf ter wereld!

Ook hier waren we al geweest en komen we met heel veel plezier terug. Deze keer is er stevige “swell” (voor surfleken: er komen golven). Het hostal raakt al snel vol met surfpro’s van overal in de wereld, Dries maakt mooie evoluties en ik hou me de 2 grootse “swell”-dagen even gedeisd, maar ervoor en erna geniet ik ook van een paar schoon golfjes en hou van mijn nieuw plankje!

Zo leuk het is om terug te keren naar Huanchaco en Chicama, zo teleurstellend is de busrit ertussen.

Het landschap is niet mooi, echt niet mooi, vooral woestijn, maar eigenlijk geen echte woestijn, grote, grote zandbergen. Zand kan nog mooi zijn, maar dit zand is donkerbruin met grote stenen tussen. Je zou het landschapverspilling kunnen noemen, het is moeilijk een nut te vinden voor deze bergen, je kan er niet in gaan wandelen, je kan er niet op skiëen, je kan er niks mee, echt niks, pure plaatsverspilling. Het zou leuk zijn, moest een vliegtuigje wat kleurstof over deze bergen strooien, dan viel er toch nog iets te zien. Verder wordt er hier en daar een muur gebouwd, zomaar, een muur, alsof iemand dacht: “tjei, wat gaan we vandaag doen? Anders bouwen we eens een muur” waarop zijn kameraden enthousiast antwoorden: ”ja, dat doen we!” En zo bestaat het landschap tussen Huanchaco en Chicama vooral uit nutteloze bergen en nutteloze muren en slaapt iedereen op de bus. Gelukkig duurt die rit maar een goed uur.

Maar nu terug in Huanchaco, morgen nog eens een limonade bestellen en over een paar dagen trekken we naar Ecuador, benieuwd wie er zal slapen op die busrit…