Onze laatste dag in Sri Lanka…ik geniet van elk straaltje zon, elke zandkorrel onder mijn voeten, het geruis van palmbomen, het heldere water, een laatste golf, de geur van de wind die een lange reis heeft afgelegd over de zoute oceaan, een laatste rice and curry.

Onder druk van alle “to see in Sri Lanka” lijstjes, wagen we ons na drie weken kust dan toch de culturele driehoek in, met Kandy als het eerste hoekpunt. Bij het ontbijt krijgen we amper de tijd om wakker te worden of er staat al een gids naast onze tafel “wat gaan jullie doen vandaag?”. “Gewoon wat rondkijken, eens kijken wat er hier zoal te beleven valt”, antwoorden we tussen 2 slokken thee door. Aan de reactie van de gids te zien, vallen we duidelijk niet binnen het profiel van de gemiddelde toerist maar hij blijft vriendelijk en misschien ook lichtelijk bezorgd over onze slechte planning. Fier toont hij zijn uitgebreide poster met verschillende excursies en we hebben geluk want wel heel toevallig zijn er nog net 2 plaatsen vrij voor die dag. We bedanken hem vriendelijk maar blijven toch bij ons eerste plan dat in de ogen van deze gids niet echt een plan is. Ook in de straten van Kandy wordt het al snel duidelijk dat we op het toeristische pad beland zijn. Elke 10 meter worden we aangesproken door een gids die ons vertelt hoeveel geluk we wel niet hebben want, wel heel toevallig, is er net vandaag een prachtige dansvoorstelling en nog toevalliger, kunnen we bij hem kaartjes kopen. Nog net niet toerist genoeg vluchten we de heuvels van Kandy in voor een rustige wandeling. Wat hoger in de bergen ontdekken we een houtbewerkingsatelier, hier worden de vele olifantjes, boedhabeeldjes en ander houtsnijwerk dat in de vele toeristenwinkeltjes te koop staan geboren. We krijgen een kleine rondleiding en een beginnerscursus in houtsoorten. Als je het houtvijlsel van rainbowwood in kokend water doet, kleurt het oranje. Met wat ijzer erbij, wordt het paars, met kalk erbij dan weer blauw . “A lesson in chemistry”, zeg ik, “noo…… it’s magic”, antwoordt de ambachtsman. Het valt hun op dat Dries wel heel veel interesse toont en we bekennen dat hij thuis meubels maakt, natuurlijk zijn de ambachtslieden heel benieuwd. Dries toont wat foto’s op zijn gsm en al snel staan alle werkmannen gefascineerd in een groepje rond Dries, eentje is zo enthousiast en solliciteert spontaan. Wat later krijgen we ook de voorraad te zien en waan mij tussen de kuddes olifanten terug op safari.

De volgende dagen reizen we, via een batikatelier, “wat tempels” en een spice garden, naar Anuradhapura. “In Anuradhapura, de heilige stad van de boeddhisten, verdient elk monument, ook al is het nog slechts een ruïne, het grootste respect”, lees ik in de reisgids. Respect, dus ook geld, blijkt al snel, voor een toegangskaartje om het gebied met de belangrijkste ruïnes te bezoeken betaal je 30 dollar. Gelukkig is er voor de budgetvriendelijke reiziger een mooi alternatief: Mihintale, op 12 km van Anuradhpura. Er komt net een schoolbus vol met monniken in hun typische oranje klederdracht toe, ze geven ons bezoek extra kleur. We ontdekken resten van de kloosterstad, klimmen honderden treden op en genieten van een prachtig uitzicht naast de eerste stoepa die in Sri Lanka is gebouwd.

Na Kandy en Anuradhapura hebben we geen nood meer aan toeristische highlights, hun opdringerige gidsen en geldrovende excursies, we laten één hoekpunt vallen en starten de nieuwe trend van het culturele lijnstuk.

Wit strand, palmbomen, helder blauw water, kokosnoten,… Trincomalee is een klein paradijsje. Onder water is het paradijs nog groter. Moeilijk te beschrijven aan wie nooit gedoken heeft, maar onder water is het zalig. Onze mooiste duik is die naar “coral garden”, een prachtig landschap onder water. Twee grote vissen lijken ons te verwelkomen als we langs de ankerlijn naar beneden dalen, eentje daarvan besluit ons, als een gids, de hele duik te volgen. Gelukkig duikt er een echte gids mee die samen met een octopus zorgt voor een onderwatershow.

Na 5 zalige dagen voor, op, in en onder het water komt de surfhonger terug, we nemen de bus naar Arugam Bay. Het is wel grappig hoeveel het hier veranderde in 3 weken. Nu het seizoen op zijn toppunt is, worden er snel schaduwhutjes bijgebouwd, krijgen opschriften een nieuw verflaagje en worden prijzen hoger of porties kleiner of allebei. Ook in tuktuk-land is er een nieuwe rage: de aerodynamische plaatjes! Deze licht gebogen plaatjes worden naast de zijspiegels gemonteerd (of onder of boven of in de buurt, met de holle kant naar binnen of naar buiten…, over de juiste positionering bestaat precies nog wat discussie) en laten het verbruik met ongeziene waarde dalen, misschien zijn tuktuks ook wel onderhevig aan het placebo-effect. We surfen en genieten van lekker eten op het strand, nog 10 dagen lang.